چای کوهی یا چای چوپان یا چای پشمی، گیاهی پایا از خانواده سنبله‌ای است که در ارتفاعات ۱۹۰۰ تا ۳۳۰۰ متری از سطح دریا، به صورت پراکنده و در مواردی به صورت لکه‌های متراکم در سطوح کم رویش دارد. فراوانی این گونه در مناطق کم شیب و به ویژه در یال‌های مناطق کوهستانی بیشتر است. چای کوهی گیاهی با ساقه رونده است و گلهایی بصورت سنبله های پنبه مانند و آبی مایل به بنفش دارد. این گل ها کمی معطر و دارای بوی مخصوصی هستند و میوه چای کوهی کپسولی شکل است.
این گیاه دارای طبیعت گرم و خشک است که در ایران در دامنه کوه های البرز، کرج، چالوس و مازندران و نقاط غرب ایران به وفور یافت می شود. چای کوهی در اروپا و آمریکا نیز به نام سنت جونز شهرت دارد و برای درمان بسیاری از بیماری ها کاربرد دارد و از روغن آن در انگلستان به عنوان دارویی برای درمان زخم استفاده می شود.
از نظر طب قدیم چای کوهی دارای طبع گرم و خشک است و برای درمان بیماری های ناشی از مزاج سرد و رطوبت زیاد مفید می باشد. در طب سنتی مصرف چای کوهی برای افراد سرد مزاج توصیه شده و فواید متعددی نیز برای آن قائل هستند اما مصرف چای کوهی را به افراد گرم مزاج توصیه نمی نمایند.
